„Daar zul je hem hebben.” Redeker slaakt nog net geen zucht van verlichting als de koplampen van een blauw Volkswagenbusje ons begroeten. Op de schuifdeuren staat met koeienletters ’Taxi …mit klimaanlage’ gekalkt. Ik leer al snel dat een airco ook bij temperaturen onder het nulpunt geen overbodige luxe is, met name wanneer je net een dampende kroeg annex snackbar verlaat. Of de geur van angstzweet probeert te maskeren. Oostenrijkse taxichauffeurs (en met name deze uitverkorene) nemen het namelijk niet zo nauw met snelheidslimieten. Met een rotgang schieten we over de nauwelijks verlichte weg, terwijl de Oostenrijker vrolijk de Duitse vertaling van de Italiaanse klassieker ’Ti amo’ meezingt. „Ti amo, du sagtest ti amo! Das heißt ich lieb dich sooo!”, galmt het door het busje. „Ik ben niet zo bang aangelegd”, hoor ik naast mij op de achterbank. Onze Oostenrijkse chauffeur maakt van de gelegenheid gebruik om het gaspedaal nog verder in te trappen. De naderende haarspeldbocht brengt daar geen verandering in. „Ik hoop dat we voor deze rit een gereduceerd tarief krijgen”, mompelt Redeker. Het enige voordeel van de dollemansrit: klokslag negen staan we weer voor het hotel. Ik kan mijn bed al ruiken, maar Redeker heeft andere plannen. Zonder een woord te wisselen verdwijnt hij door een roze verlichte deur. Met milde tegenzin daal ik vlak achter hem de trap af, waarna de doffe dreunen van de bas ons verwelkomen. De klapdeuren zwiepen open en dezelfde mix van zweet en alcohol dringt mijn neus binnen. „Als alles in Westendorf al dicht is, zijn de deuren van de Karat nog open. Dit is dé après-skitent van Westendorf. Iedereen komt hierheen.” Dat belooft wat. Redeker gebaart naar een hoekje naast de bar. We nestelen ons op hoge barkrukken die uitzicht bieden op de dansvloer. De barvrouw schuift twee koude biertjes onze kant op. Nippend aan zijn bier: „Ik zou hier de hele avond kunnen blijven zitten.” Ik vraag of zijn stembanden niet gaan jeuken bij de aanblik van het optreden van Rob Ronalds (bekend van ’Hey Baby’ en, onterecht, als ’superspreader’ van het coronavirus). Niet veel later staat Redeker met een microfoon in zijn hand het publiek toe te zingen. Terug op zijn kruk heeft mijn buurman de smaak te pakken. Ieder nummer neuriet hij mee. En dat is geen gemakkelijke opgave, gezien het moordende tempo waarin de platen elkaar afwisselen. Gipsy Kings’ ’Bamboléo’ is goed en wel begonnen, of ’Engelbewaarder’ schalt alweer door de luidsprekers. Dit bombardement op de zintuigen zou zomaar iets te maken kunnen hebben met de gemiddelde spanningsboog van het publiek. Als ik vandaag iets heb opgestoken, is het dat die boog nogal kort is. Het plezier lijkt er niet minder om, integendeel.

Korte nacht
Na een korte nacht begint de zanger zijn dag op de skipiste. Tijd om de latten onder te binden heeft hij naar eigen zeggen niet, dus volstaat het terras aan de voet van de berg. Ik voeg mij iets later bij het gezelschap, dat hoofdzakelijk bestaat uit collega-artiesten die net als Redeker langs de après-skihutten in de omgeving toeren om er al zingend (of plaatjes draaiend) hun brood te verdienen. Onder het genot van een biertje bespreken ze de zaken (hoe lang duurt het verblijf? Hoeveel optredens staan er op het programma?). Hoewel het vandaag minder bewolkt is dan gisteren, komt de zon sporadisch tussen het wolkendek tevoorschijn. De heren hebben de Latschenkiefer (een groene crème die bedoeld is als bescherming tegen kou en wind, maar vooral wordt gebruikt als zelfbruiner) daarom thuisgelaten, maar de zonnebrillen van gisteren komen goed van pas. Redeker tovert er vier uit zijn jaszak. „Wil er iemand schnaps?”, klinkt het kort daarna. „Er zit vast ergens een vijf in de klok.” Nadat de glaasjes perenschnaps achter de kiezen zijn en een nieuwe ronde in aantocht is, vraag ik mij des te meer af hoe de heren dit volhouden – late optredens, gezelligheid, een drankje hier en daar. „Dat is een beetje ons leven”, antwoordt Redeker lachend. „Bovendien ben ik geboren in de horeca (zijn ouders bestierden een café in zijn geboortedorp, red). Ik ben niet anders gewend.” De versnelling is naarmate hij ouder werd wel omlaag gegaan. „Voorheen was het lang leve de lol, dat is nu minder. Maar ik vind het nog steeds leuk om te doen, misschien tot mijn pensioen.” Aangezien er nog gewerkt moet worden, beginnen we aan de wandeling naar huis. De zon heeft definitief haar biezen gepakt, waardoor het dorp gehuld is in een grijze deken. Er is sneeuw op komst. Redeker neemt afscheid om met een vriend te dineren. De twee kennen elkaar van eerdere bezoeken aan Westendorf. „Het is hier ons kent ons. Dezelfde mensen blijven terugkomen”, legt hij later uit. „Ik zoek dat toch op. De entourage, de sfeer, het weerzien van vrienden, dat is belangrijker dan de optredens.” Het driedaagse verblijf is bijna ten einde. Voor het laatste optreden stap ik opnieuw door de roze toegangspoort, die naar de kelder van het hotel leidt. De zanger bevindt zich al op zijn vaste stek aan de bar. We begroeten elkaar en ik bespeur de sporen van een milde verkoudheid in zijn stem. Dat zou zomaar funest kunnen zijn, zo’n virus. „Ik word niet snel ziek”, krijg ik te horen. Redeker vertrekt naar zijn gezelschap, het kan nog wel even duren voordat hij de planken op moet.